Maandagmorgen

Ik open de post. Ik heb net een zaak in behandeling genomen van een mevrouw die anderhalf jaar geleden een ongeluk heeft gekregen. Zij heeft letselschade. Zij is als fietser aangereden door een automobilist. Dat ligt juridisch niet zo ingewikkeld zou je denken. Maar nee, aansprakelijkheid was nog altijd niet erkend. Ze heeft zelf een claim ingesteld maar zonder succes. Ik neem de zaak in behandeling, meld mij bij de verzekeraar en er wordt direct aangeboden 50 % van de schade te vergoeden. Na een tweede brief van mij gaat dat omhoog naar 75 %.

Dat is nog niet genoeg, maar altijd beter dan niets en geen voorschot.
En wat heeft dat te maken met de post van vandaag? Alles. Het verschil tussen alles of niets.
Want ik ontvang een brief van de fysiotherapeut en die schrijft het volgende: tijdens de laatste behandeling was het einddoel niet behaald. Omdat mevrouw niet in staat was om de behandeling te betalen is zij gestopt met de behandeling. Er is sprake van een matige belastbaarheid. Dat betekent dat deze mevrouw niet goed kan lopen.
Deze mevrouw heeft dus nog veel beperkingen en heeft haar behandelingen die haar vooruit moeten helpen niet kunnen betalen. De aansprakelijkheid werd immers niet erkend. Dat betekent dat de verzekeraar geen voorschotten betaalt en dat deze mevrouw  ook de kosten van haar behandelingen zelf moet betalen.

Ik vraag mij af hoe het met deze mevrouw zou zijn gegaan als de verzekeraar oog had gehad voor haar situatie en de zaak actief had opgepakt. Zou ze dan inmiddels verder zijn hersteld en beter kunnen bewegen?

Soms zeggen verzekeraars dat slachtoffers te weinig doen om hun schade te beperken.  Maar hoe ligt dat hier. Heeft deze verzekeraar de schade actief geregeld en de schade beperkt?

En het is pas maandagmorgen. De werkweek is weer begonnen.