Afhandeling medische incidenten nog te verbeteren
Na 4 jaar GOMA nog veel te verbeteren aan de afhandeling van een medisch incident
Veel patiënten die te maken hebben gehad met een medisch incident zijn ontevreden over de afhandeling daarvan door de zorgverlener. Dit blijkt uit een onderzoek van De Letselschade Raad naar de bekendheid, toepassing en naleving van de Gedragscode Openheid Medische Incidenten; betere afwikkeling Medische Aansprakelijkheid (GOMA).
De GOMA werd in 2010 ingevoerd. Het was de bedoeling dat artsen fouten zouden gaan erkennen zonder dat ze daardoor het risico zouden lopen aansprakelijk te worden gesteld. Immers wanneer een arts met zijn patiënt bespreekt dat er een fout of incident is, worden claims voorkomen. Als een incident toch tot een claim leidt, moet de verzekeraar van de arts de schaderegeling snel en goed oppakken. Zo zijn in de GOMA termijnen opgenomen, is vastgelegd hoe informatie moet worden uitgewisseld en hoe de kosten van nader onderzoek worden verdeeld. De grote verzekeraars van ziekenhuizen, MediRisk en Centramed doen mee met de GOMA.
Afhandeling door zorgverlener
Uit het onderzoek van de Letselschade Raad blijkt dat patiënten het wegnemen van negatieve gevolgen voor de gezondheid belangrijk vinden, een onderzoek naar de oorzaak van een incident en het voorkomen van herhaling, het aanbieden van excuses en de beschikking over het volledige medisch dossier. Over al deze punten oordelen de patiënten negatief, dit terwijl de zorgverleners vinden dat zij deze punten wel goed oppakken.
Verzoek tot schadevergoeding
Patiënten geven aan het vooral belangrijk te vinden serieus te worden genomen waar het de impact van het incident op hun leven betreft. Zij vinden dat de verzekeraars van de ziekenhuizen te weinig aandacht hebben voor hun zienswijze en gevoelens. Opvallend is dat de professionals van mening zijn goed met de andere partij te communiceren terwijl die dat niet zo ervaart.
Wat moet er gebeuren?
Als belangenbehartiger valt mij op dat de verzekeraars vrijwel nooit met de patiënt zelf in gesprek gaan. Er wordt veel en lang schriftelijk gecommuniceerd zonder dat er werkelijk stappen in de richting van een regeling worden gezet. Ik heb het in mijn praktijk slechts 2 keer meegemaakt dat er een huisbezoek aan de patiënt plaatsvond om te horen hoe het daarmee was en hoe deze de afhandeling van zijn schade ervoer. Natuurlijk is de beoordeling van aansprakelijkheid anders dan wanneer bijvoorbeeld van een verkeersongeval sprake is. Ttoch zou het goed zijn om de patiënt veel eerder zelf in het traject te betrekken.
Hoewel de grote verzekeraars zeker een slag hebben gemaakt na invoering van de GOMA blijkt de dagelijkse praktijk weerbarstig. Wanneer dossiers volledig zijn aangeleverd duurt het lang voor medische adviezen beschikbaar worden gesteld. Hierdoor kan het zo een jaar duren voordat inhoudelijk wordt gereageerd op een aansprakelijkstelling. Het was juist de bedoeling van de GOMA om dit soort termijnen in te korten. Ook komt een werkelijke communicatie tussen de patiënt en de arts niet op gang. Is de zaak eenmaal overgedragen aan de verzekeraar dan wordt er uitsluitend met de verzekeraar en “over de patiënt” gecommuniceerd. Dit is jammer omdat de patiënt in sommige gevallen de relatie met de arts wil voortzetten en niet begrijpt waarom de beloofde openheid er niet is en waarom hij niet werkelijk wordt gehoord.
Het zou ook goed zijn wanneer de Letselschade Raad zou optreden na signalen. Tot nog toe heeft klagen bij de Letselschade Raad geen zin.
Hopelijk gaat de Letselschade Raad op korte termijn met alle betrokken partijen om tafel om te bespreken hoe er naar de letter èn de geest van GOMA kan worden gehandeld.
